کد مطلب:30640 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:120
در خطبه شقشقیه، پس از آنكه ماجراهای غم انگیز سیاسی گذشته را شرح می دهد. به آنجا می رسد كه مردم پس از قتل عثمان به سوی او هجوم آوردند و با اصرار و ابرام از او خواستند كه زمامداری مسلمین را بپذیرد و او پس از آن ماجراهای دردناك گذشته و یا خرابی اوضاع حاضر دیگر مایل نبود این مسؤولیت سنگین را بپذیرد، اما به حكم اینكه اگر نمی پذیرفت حقیقت لوث شده بود و گفته می شد علی از اول علاقه ای به این كار نداشت و برای این مسائل اهمیتی قائل نیست. و به حكم اینكه اسلام اجازه نمی دهد كه آنجا كه اجتماع به دو طبقه ستمگر و ستمكش، یكی پرخور ناراحت از پرخوری، و دیگری گرسنه ناراحت از گرسنگی، تقسیم می شود، دست روی دست بگذارد و تماشاچی صحنه باشد، این وظیفه سنگین را بر عهده گرفت: «لو لاحضور الحاضر و قیام الحجة بوجود الناصر و ما اخذ الله علی العلماء ان لایقاروا علی كظة ظالم و لا سغب مظلوم لا لقیت حبلها علی غاربها و لسقیت آخرها بكاس اولها»[1] اگر آن اجتماع عظیم نبود و اگر تمام شدن حجت و بسته شدن راه عذر بر من نبود و اگر پیمان خدا از دانشمندان نبود كه در مقابل پرخوری ستمگر و گرسنگی ستمكش ساكت ننشینند و دست روی دست نگذارند، همانا افسار خلافت را روی شانه اش می انداختم و مانند روز اول كنار می نشستم.
علی علیه السلام عدالت را یك تكلیف و وظیفه الهی، بلكه یك ناموس الهی می داند، هرگز روا نمی شمارد كه یك مسلمان آگاه به تعلیمات اسلامی، تماشاچی صحنه های تبعیض و بی عدالتی باشد.